Ignazio Collini

Ignazio Collino/Collini (1724–1793) was een Italiaanse beeldhouwer, actief in de laatbarokperiode, voornamelijk in de regio Piemonte. Collini werd geboren in Turijn. Tot zijn 14^e jaar werkte hij voor zijn vader, Damẻ, van wie hij het houtsnijden leerde. Samen met zijn broer Filippo Collino/Collini (ca. 1737-1800) werkte Ignazio in een ingetogen formele stijl, die het midden hield tussen barok en neoclassicisme. Hij ging in de leer bij beeldhouwer François Ladotte (Francois Ladatte), die voornamelijk in brons werkte, en tekende bij Claudio Francesco Beaumont in 1744. Een koninklijke subsidie van Carlo Emanuele III van Savoye, in 1750, stelde hem in staat naar Rome te gaan. Hij was daar in 1754 werkzaam met collega Lombard Giovanni Battista Maini, die een stagiair was van Camillo Rusconi. In Rome kopieerde hij vele antieke originelen, waaronder bustes van keizer Marcus Aurelius en van Faustina. In 1755 voltooide hij in Carrara-marmer, de beeldengroep van Papirus en zijn moeder. Hij voltooide vier standbeelden: Gerechtigheid, Kracht, Weldadigheid en Liefdadigheid. In 1763 werd hij benoemd tot beeldhouwer van de koning, nadat hij vier reliëfs naar het hof van Turijn had gestuurd. In 1767 verhuisden de Collini’s terug naar Turijn. Er werden veel werken gerealiseerd, o.a. voor de koninklijke graven van het Huis van Savoye, in de Basiliek van Superga, waaronder het Monument voor Carlo Emanuele III (1773). In Turijn stichtte Collini een beeldhouwschool; Giovanni Battista Bernero was een van zijn leerlingen. Gedurende zijn gehele carriere werkte hij samen met zijn broer.