Ruth Duckworth

Beeldhouwer/pottenbakker Ruth Duckworth ontwikkelde in de 2e helft van de 20e eeuw nieuwe ideeën over keramiek. Door klei te benaderen als beeldhouwer in plaats van als pottenbakker, bracht ze een esthetische strengheid aan haar verfijnde vormen. Figuratieve sculpturen en installaties, die in grootte varieerden van enkele cm. tot adembenemend grote, en locatie-specifieke, opdrachten. In leven en werk was de achtergrond van Duckworth die van non-conformiteit. In Duitsland riskeerde ze als jong meisje vervolging door een nazi-monument te bekladden en was ze verontwaardigd omdat ze niet naar de kunstacademie kon, omdat haar vader joods was. Het meest uitdagend was haar vastberadenheid om internationaal gerespecteerd te worden als beeldhouwer die voornamelijk in klei werkt. Geboren als Ruth Windmüller, de jongste van vijf kinderen, kwam ze in 1936 als vluchteling naar Liverpool om zich bij haar zus Renate te voegen en te gaan studeren aan de kunstacademie van Liverpool. Ze was gefascineerd door performance en kunst en toerde twee jaar lang met een poppentheater waarvan ze de hoofden in expressionistische stijl uithakte. Na in de Tweede Wereldoorlog in een munitiefabriek gewerkt te hebben, verhuisde ze naar Londen, waar ze beeldhouwer/ontwerper Aidron Duckworth ontmoette, wat leidde tot een huwelijk in 1949. Vastbesloten om als beeldhouwer te werken, produceerde ze in eerste instantie grafstenen. Een eerste succes was de opdracht voor een reliëf voor een kerk in Surrey. Halverwege de jaren ’50 van de vorige eeuw ontstond er een koerswijziging, toen ze gefascineerd raakte door klei en keramiek. Op advies van pottenbakker Lucie Rie studeerde ze aardewerk aan de Hammersmith kunstacademie en de Central School of Art and Crafts. Later gaf ze les op school. Eind jaren vijftig bouwden de Duckworths een modernistisch huis in Londen, waar ze haar eigen studio had. Het door haar gemaakte serviesgoed, met minimalistische vormen, was destijds heel naders dan de heersende smaak. De natuur werd een terugkerend thema in haar werk. Duckworth had het gevoel dat ze weinig vooruitgang boekte in Londen, en ging een jaar lesgeven aan de Midway-studio's van de University of Chicago. Afgezien van korte periodes zou ze in Chicago blijven en van een oude augurkenfabriek haar thuis en atelier maken. Haar huwelijk eindigde in 1967 in een scheiding. In Chicago richtte zij zich op de realisatie van eenmalige stukken en openbare opdrachten. De eerste belangrijke doorbraak was een 400 m2 grote steenmuurschildering Earth Water and Sky, een enorm project dat vier muren en het plafond beslaat bij het geofysische wetenschappengebouw van de universiteit. Later volgde het werk Clouds Over Lake Michigan voor de Dresdnerbank. Naast grootschalige openbare werken creëerde Duckworth kleinere, meer intieme stukken met abstracte wandpanelen in steengoed en op schepen gebaseerde. Gefascineerd door schaalgrootten, raakte Duckworth geïntrigeerd door de gestileerde, figuratieve sculpturen van het oude Egypte. Haar meer dan levensgrote sculpturen weerspiegelen invloeden van Henry Moore, die haar begin jaren vijftig had aangemoedigd, en waren gemaakt in brons, kleinere in porselein. Hoewel ze van tijd tot tijd vertegenwoordigd was in gemengde tentoonstellingen in Engeland, veelal georganiseerd door Henry Rothschild, had ze in 2009 nog een grote oeuvre-tentoonstelling in Noord-Wales. De terugkeer bevoel haar en zij was van plan bij haar terugkeer naar Chicago haar huis en studio te verkopen, om permanent terug te keren naar Engeland.