Als zoon van een stuurman en kleinzoon van een kapitein, verkoos fotograaf Cees van der Meulen in eerste instantie een loopbaan op zee. Door zijn bril en gebrekkig technisch inzicht was dit helaas niet mogelijk en behaalde hij in 1938 zijn bakkersdiploma. Een jaar later maakte hij tijdens een vakantie op Terschelling zijn eerste foto’s van maritieme onderwerpen, zoals de Terschellinger reddingboot Brandaris. In 1943 werd Van der Meulen wegens verzetsactiviteiten opgepakt en enkele maanden geïnterneerd in kamp Amersfoort. Nadat hij was overgeplaatst naar een werkkamp vlak over de Duitse grens, ontsnapte hij en zat hij de rest van de oorlog ondergedoken in Gelderland. In 1952 werd hij dokahulp bij een fotozaak in Zwolle en een jaar later ging hij doka- en retoucheerwerk uitvoeren voor portretstudio Boes in Amsterdam. In zijn vrije tijd trok hij vaak naar de Amsterdamse en Rotterdamse havens om te fotograferen. Zijn kennismaking, halverwege de jaren vijftig, met H. Th. De Booy, directeur van de Koninklijke Noord- en Zuid Hollandsche Reddingmaatschappij, markeerde het begin van zijn loopbaan als maritiem fotograaf. In de daarop volgende decennia bouwde hij als freelance fotograaf een indrukwekkend oeuvre op. Zijn foto’s werden gepubliceerd in talloze boeken en tijdschriften, zoals het ‘Maritiem Journaal’, ‘Het Zeewezen’ en ‘De Blauwe Wimpel’. Daarnaast fotografeerde Van der Meulen oud-Hollandse boerderijen en klederdrachten voor onder meer kalenders en puzzels. Eind jaren tachtig moest Van der Meulen om gezondheidsredenen stoppen met de maritieme fotografie.
