Han Wezelaar was een Nederlandse beeldhouwer. Hij wordt gezien als een belangrijke vertegenwoordiger van het modernisme. Van 1918 tot 1922 doorliep Wezelaar de Rijksschool voor Kunstnijverheid, aangemoedigd door de schilder Herman Kruyder. Hij kreeg daar les van Willem Retera en Johan Polet. Eenmaal getrouwd met klasgenote Margaretha Wilhelmina Visser, vertrokken zij naar het Franse Collioure waar hij zich liet inspireren door het mediterrane licht. Na ongeveer een jaar vertrok het stel naar Parijs waar Han Wezelaar in 1925 gedurende drie maanden werkte in het atelier aan de Rue Rousselet 35 van Ossip Zadkine; hij was zijn eerste leerling. Wezelaar introduceerde Zadkine's werk in Nederland en al gauw werd het huis van de Wezelaars in Parijs een ontmoetingsplaats voor andere Nederlandse kunstenaars die over de grens wilden kijken. In 1929 kwam er een omslag in het artistiek denken van Wezelaar. Hij ontmoette Aristide Maillol, Charles Despiau en Adam Fischer. Zij waren gericht op de classicistische beeldhouwkunst en Wezelaar stopte abrupt met zijn expressionistische Zadkine-stijl. In 1934 keerde het gezin Wezelaar terug naar Amsterdam. Zijn Franse stijl schudde de gevestigde beeldhouwkunst wakker. Zij waren nog bezig in de stijl van de Amsterdamse school vol Socialistische symboliek. Wezelaar werd de voorman van de beweging die het beeld weer wilde losweken van de verheven symboliek en bouwbeeldhouwkunst. Het aantal opdrachten nam toe en hij werd geselecteerd voor de wereldtentoonstellingen in Brussel en Parijs, voor de Biënnale van Venetië in 1936 en '38 en voor de Golden Gate International Exposition in San Francisco in 1939. Daarnaast was hij mede-organisator van de eerste Rodin-expositie in Nederland. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak weigerde Wezelaar toe te treden tot de Kultuurkamer en droogden zijn inkomsten op. Zijn huwelijk strandde in diezelfde periode en Wezelaar vertrok naar Laren. Na de oorlog trok het werk weer aan. Hij verhuisde terug naar Amsterdam en trouwde met Liesbeth Dobbelmann. Han Wezelaar was in 1935 lid geworden van de Nederlandsche Kring van Beeldhouwers en na de oorlog werd hij eerst bestuurslid en later voorzitter. De opdrachten voor herdenkings-monumenten stroomden binnen en Wezelaar was door het Ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen aangesteld om de inzendingen te beoordelen. Uiteraard was hij zelf ook maker van enkele monumenten. Zijn vooroorlogse classicistische elementen kwamen nog duidelijk tot uitdrukking. Rond 1955 kwam de abstractie als nieuwe stroming in de beeldhouwkunst op. Zijn laatste openbare werken, Rembrandt van Rijn en het Turfgraversmonument, werden afgekraakt en Wezelaar trok zich terug uit het publieke leven.
