Pieter 't Hart

Pieter 't Hart was de oudste zoon in een IJmuidens vissersgezin. Al op de lagere school wordt zijn tekentalent herkend. Het schoolhoofd probeert de ouders van Pieter te overtuigen hem een kunstopleiding te laten volgen, maar dit is voor het gezin in de crisisjaren geen optie. Direct na de lagere school gaat hij aan het werk bij Hoogovens. Binnen enkele jaren is hij een gewaardeerd machinebankwerker. Maar pas wanneer hij kan tekenen en schilderen voelt hij zich in zijn element. In december 1946 trouwt Pieter met Louisa van Telgen en trekken zij bij zijn ouders in. Al snel krijgen zij twee zonen. In 1953 neemt Pieter ontslag bij Hoogovens, en begint als kunstschilder. Dat voelt als een bevrijding, maar de jaren die volgen zijn niet makkelijk. Zijn vrouw steunt hem en zorgt voor inkomsten. Pieter neemt een krantenwijk om bij te dragen, maar vooral om overdag vrij te zijn om te schilderen. Vanaf 1950 begint hij met het volgen van teken- en schilderlessen bij Henk de Vries uit Santpoort, destijds een bekende kunstschilder in de regio. Hier legt hij de basis voor zijn latere werk. (Bloem) stillevens, havens en portretten in olieverf zijn favoriet. De stijl is figuratief met een vleugje Vlaams expressionisme. In deze periode heeft Pieter ook regelmatig contact met de Haarlemse Kunstkring, o.a. met Henri Boot en Kees Verweij, die zijn ontwikkeling beïnvloeden. In 1963 wordt Pieter toegelaten tot de Beeldende Kunstenaarsregeling. In de jaren '70 wordt zijn stijl steeds abstracter: dezelfde thema's maar kleurrijker en duidelijk beïnvloed door Cobra. Hij geeft schilder- en tekenles aan volwassenen en op verschillende lagere scholen. Pieter zoekt niet graag de publiciteit; hij organiseert in zijn leven slechts enkele exposities. Hoewel hij goede kritieken krijgt, breekt hij als kunstschilder niet door. In 1972 realiseert Pieter zijn eerste atelier aan huis in IJmuiden: 'Galerie 't Hart'. Jarenlang is de galerie een begrip in IJmuiden en omstreken, met elke maand nieuwe exposities. Het stabiele BKR-inkomen gebruikt Pieter om zijn horizon te verbreden. Zijn werk wordt lichter, helderder, impressionistisch, met steeds meer afstand van de kenmerkende zwarte contouren. Door een voorliefde voor gouaches krijgt zijn werk een zachtere en subtielere uitstraling. Uit deze periode komen ook figuratieve aquarellen en tekeningen met thema's uit de jaren '50. Zijn schilderijen vinden hun weg naar vele openbare gebouwen in heel Nederland. In 1986 is aan zijn werk te zien dat Pieter ziek is; het wordt zwartgallig met sombere kleuren. Hij overlijdt in op 62-jarige leeftijd aan maagkanker. Hij werkt tot kort voor zijn dood, even expressief als in het begin. Na zijn dood beheert zijn vrouw de collectie die Pieter heeft nagelaten, tot haar overlijden in 2007. In 2012 organiseren haar zonen een expositie in Zorgcentrum Breezicht in IJmuiden met als thema havengezichten, visserij en Hoogovens.